การพยาบาท VS ให้อภัย

บางคนบอกว่าต้องตาต่อตาฟันต่อฟันเท่านั้น

แต่บางคนกลับบอกว่าจงให้อภัยและปล่อยวางเสีย

อะไรนะที่เป็นทางเลือกสำหรับการพ้นจากสิ่งร้ายๆที่เข้ามา

หากเราเลือกที่จะทำลายสิ่งนั้นเพื่อให้ต้นเหตุนั้นหายไปหรือหลีกไปจากเรา

เราก็อาจจะพ้นจากเรื่องร้ายๆได้

และเป็นเรื่องทางกายภาพที่มองเห็นได้ชัด

แต่ถ้าเป็นเรื่องทางใจล่ะ เราจะพ้นจากเรื่องร้ายๆด้วยการทำลายมันได้หรอ

ผมว่ามันยังดูไม่น่าเชื่อถือเท่าไร

เพราะว่าถึงแม้เราจะทำลายสิ่งนั้นไปแต่ใจเราก็ยังคงไม่ได้มีอิสรภาพจากมัน

เรายังคงคิดถึงมันอยู่และยังคงรับรู้ถึงกรรมที่ก่อไว้

ทางที่เหมาะสมสำหรับจิตใจที่จะพ้นจากปัญหาร้ายๆที่ผ่านเข้ามาในชีวิต

จึงน่าจะเป็นการให้อภัยมากกว่า

เพราะเมื่อเราสามารถให้อภัยได้จิตใจของเราก็จะปล่อยวางต่อปัญหา

และกลับมาสงบผ่องใสได้อีกครั้ง

จากนั้นเราจะสามารถแก้ไขเรื่องร้ายๆด้วยสติปัญญาไม่ใช้กำลังเข้าย่ำยี

และในวินาทีที่สามารถปล่อยวางได้นั้นก็ถือได้ว่าเราสามารถพ้นจากเรื่องนั้น

ในทางจิตใจได้แล้ว

ใจเราจะไม่วนเวียนจมปลักจนขลุกอยู่แต่กับเรื่องที่เป็นปัญหานั้น

จนมันอาจกลายเป็นการอาฆาตพยาบาทไปเสีย

อันไปการผูกเวรที่ไม่จบไม่สิ้นแก่ชีวิตตนและไม่ใช่ทางหลุดพ้น

ใครฟังแล้วจะเลือกเดินทางไหนก็สุดแล้วแต่เขาเพราะผมไม่สามารถไปห้ามได้

แต่ถ้าให้แนะนำล่ะก็ผมก็จะแนะนำว่าขอว่าจงให้อภัยเสียเถอะ

และผมเองก็จะพยายามเช่นนั้นหมือนกัน